Sa aking pag-iisa ay ang kampanaryo ang lagi kong tinatambayan, mula kasi dito ay tanaw ang Plaza Rizal na nasa tapat lamang ng simbahan, ang pagitan lamang ay ang basketball court at isang malapad na kalsada. Tanaw din ang malawak na karagatan sa dulo ng parke. Mula sa itaas ay makikita ang mga taong kusa atang ginagalaw ng oras… ng panahon…
Tuwing hapon kung wala rin lang naman gagawin ay dito ako lumalagi, nakatanaw sa bintana habang nakasandal sa malaking kampana na mas mataas pa kisa sa akin. Ang huni ng mga ibon na nagangapugad sa kampanaryo at ang dahandahan pag-lubog ng araw sa kanyang kanlungan ang s’yang nagsisilbing awit’t larawan lagi kong kapiling… sa pag-iisa… sa kampanaryo…
Araw ng Linggo katatapos lamang ng panghapong misa ng ipatawag kaming lahat ng mga sakristan ni Father Jose, isa iyong pagtitipon para ipakilala ang mga bagong sakristan ng simbahan. Ang ilan kasi sa amin ay iiwan na ang pagiging sakristan sa pagtatapos nila ng high school. Isa si Ronaldo sa umagaw ng aking atensyon, ang moreno niyang balat, matangos na ilong at kulot na buhok na kung titingnang maigi ay para siyang anak ng banyaga. Naisip kong sana sya nalang ang maging buddy ko.
Natuwa ako ng sa akin nga ipinariha ni Father Jose si Ronaldo. Agad kaming nagkapalagayan ng loob, sa edad na labing tatlong taong gulang ay kakatapos pa lamang niya ng elementarya. Nag-iisang anak ng kanyang ina, subalit mula pagkabata ay hindi na niya nakilala ang kanyang ama na isang Indiano. Laki sa lola, dahil nasa ibang bansa ang kanyang ina bilang domestic helper. Sa maikling panahon lamang ay agad kong nalaman ang mga ito mula sa kanya, pagpapakita lamang na siya ay magiliw at bukas ang loob para sa iba.
Masayahing bata si Ronaldo, may pagkapilyo pero sa kabuohan ay masasabing siya ay mabait. May katangkaran dahil kahit tatlong taon ang tanda ko sa kanya ay halos magkasing-tangkad na kami at higit sa lahat guwapo. Isa lamang ang kinaaasaran ni Ronaldo ang tawagin siyang 5-6 ng mga kakilala’t kaibigan, dahil nga sa Indiano niyang ama. Pero ako bininyagan ko syang “Pana” mula sa “Indian Pana” na karaniwang nilalaro’t inaawit ng mga bata “Indian pana, kakanakana”.
Paglipas ng mga araw ay lalo pa kaming naging malapit sa isa’t-isa. Sa kampanaryo kung dati ay ako lamang mag-isa, ngayon dalawa na kaming naglulungga sa lugar na iyon.
Isang araw sa aking pangpanhik sa kampanaryo ay naabutan ko doon si Ronaldo, balak ko sana syang gulatin kaya dahan-dahan akong lumapit sa kanyang kinaroroonan. Subalit ng nasa higit isang dipa na lamang ang layo ko sa kanya ay nakita ko siyang may binabasa isang magazine na may malalaswang larawan ng mga babae, hubo’t hubad. Nakaupo siya noon sa sahig na sinapinan ng dyaryo, nakasandal sa may pader na halos katabi lamang ng kampana. Habang hawak ang isang kamay ang magazine ang isa naman ay nakapaloob sa suot na short at marahil ay hawak-hawak ang kanyang pagkalalaki.
Matagal ko siyang lihim pinanood sa ganoong tagpo, na tila baga na-aaliw sa aking nakikita at unti-unti ngang nagpapainit sa aking katawan. Umatras ako, lumabas sa pinto at doon mismo sa labas ng maliit na silid na nagkakanlong sa kampana ay nagparaos ako sa aking sarili habang paminsa-minsan ay sinisilip ko si Ronaldo sa siwang ng pinto. Ng mga sandaling iyon ay nagpaparaos na rin sya, nakaunat na ang dalawang paa sa sahig at mabilis na rin ang paggalaw ng kanyang kamay na nakasapu sa kanyang harapan. Bagamat bahagyang nakatalikod ang kanyang posisyon sa akin ay kitang kita naman mula sa siwang ng pinto ang bawat nyang galaw… hindi ko man Makita ang kanyang laruan ay sapat ng isipin lamang ang mga iyon sa aking isip… sa aking pagnanasa… nakaraos na ako’t dali-daling pinunasan ang likido sa aking kargada. Inayos ng bahagya ang sarili at kumalma dahil habol ko pa ang aking hininga ng mga sandaling iyon.
Si Ronaldo tapos na rin, pero nakasandal lamang siya na tila ipinapahinga ang sarili, nakaunat pa rin ang paa sa sahig. Pumasok ako sa silid lumapit sa kanya.
“Nandito ka lang pala!” ang bunggad kong bati sa kanya na labis nyang ikinagulat. Hindi pa niya naaayos ang kanyang sarili ng mga sandaling iyon. Dagli siyang tumayo at itinaas ang soot na short at namumutlang humarap sa akin.
“Kuya” ang tangging salitang lumabas sa kanyang bibig. Bukol parin ang kanyang alaga sa kanyang harapan. Hindi nya mawari ang kanyang gagawin, kung ikukubli ba ang tangang magazine o tatakpan ang kanyang harapan.
"Relax! Baka ma stroke na nyan.” Biro ko sa kanya
“Ano ito?” tanong ko habang kinukuha ko ang magazine na kanyang hawak.
“ah, eh…”
“Naku sabi ko na nga ba, ang simpleng Pana ay Indian din talaga”
“Kuya naman”
“Ayusin mo ngang sarili mo” sabi ko sa kanya, tumalikod siya sa akin at iniayos ang sarili.
Nang hapon iyon kapwa kami tumunghay sa bintana ng kampanaryo nakatitig sa malayo, naguusap ng kung ano-ano. Pangarap, naisin sa buhay, libog at iba pa.
Madilim na ng kami ay bumaba mula sa kampanaryo umuwi kami sa kanya-kanyang bahay. Hanggang sa aking pagtulog naiisip ko pa rin si Ronaldo…
Lumipas ang ilan pang araw, muli ito kami sa kampanaryo… makasandal siya sa kampana nakataas ang dalawang kamay patalikod nakakapit sa pahalang na bakal na nakakabit sa itaas na bahagi ng kampana. Ako nakaluhod, nakaharap sa hubad nyang katawan. nilalaro ng aking bibig ang malaon ko ng hinangad na matikmang muli. Habang inaagaw ng dilim ang kanina lamang ay malamlam na liwanag ay unti-unti naman naming inaabot ang langit…
Kung dati dito sa Kampanaryo ay nag-iisa lamang ako, ngayon ay dalawa kaming kaluluwang naririto nagsasalo sa isang pagkakasala. Pagkakasala mang matatawag ng iba, pero sa ganang akin ay pagpapaalpas lamang ng makamundong pagnanasa ‘t pag-asa na sa tulad ko’y muling may magmamahal… kahit bawal… kahit mali…
At muli’t muli aakyat kami dito ni Ronaldo…
“Pana halika, akyat tayo sa kampanaryo”
- The End -
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento