Linggo, Enero 22, 2012

Dirham




Sa isang sulok nang aking mata ikaw ay nasipat.

Napatitig sayo habang ikaw sa ay papalapit... naglalakad…

maya-maya pa’y nasa tapat.

Sumulyap ka ng saglit, ako’y nilampasan.

Isa ka marahil na tulad nang iba na aking nakita, dumaan.

Pinag-patuloy ko ang pag inom ng kape’t

pagkain ng cake na tsokolate.

Mula sa likod nakarinig ng “how are you”

paglingon ko ikaw ang nakatayo.

“I’m fine” lang ang sagot ko.

Umupo ka sa tapat ko, nagtanong  “do you like me?”

di ako nakakibo, natameme…

Inilabas mo ang iyong pitaka… *Dirham iyong ipinakita

ako naman ay natulala, sa tinuran mo’y napailing… namutla…

Dirham mong tangan iyo pang dinagdagan,

“do you want this?” muli mong katanungan.

Napatingin ako sayo, tinitigan mo ako.

Paano ko ba sasabihing katawan mo ang nais na katalik ko

at di ang salapi mo… maintindihan mo nga kaya ako?

Tumayo ka, lumakad papalayo…


Sa likod mo…





nakasunod ako!





*Dirham: (Arabic: درهم‎) (sign: د.إ; code: AED) is the currency of the United Arab Emirates. The ISO 4217 code (currency abbreviation) for the United Arab Emirates dirham is AED. Unofficial abbreviations include DH or Dhs. The dirham is subdivided into 100 fils (فلس).

Sabado, Enero 21, 2012

Ba(ng)kasyon




Thanks for the times
That you've given me
The memories are all in my mind
And now that we've come
To the end of our rainbow
There's something
I must say out loud…

Linya sa awit ni Lionel Richie na pinapakinggan ko gamit ang headset na nakakabit sa aking cellphone, habang nakasakay sa bangkang magtatawid sa akin sa bayan mula sa isang isla ng Quezon Province. Tinatanaw ko ang pantalan na kanina lang ay aking kinatatayuan. Naroroon pa rin si Marlo, subalit unti-unti ay lumiliit siya sa aking paningin… hanggang ang mga alon na lamang ang syang kapiling ng aking mga mata…
“Pakinggan mo ang kantang ito mamaya pag nasa bangka ka na”
Bilin ni Marlo sa akin habang naglalakad kami papunta sa bangkang maghahatid sa akin patawin ng isla. Hawak niya noon ang aking cellphone, nasa listahan ng mga awiting nakapaloob sa music menu.  
Isang linggo din akong nagbakasyon sa isla, mula na rin sa paanyaya ni Marlo dahil doon na pinili ng kanyang mga magulang na manirahan. Nagpapagaling mula sa isang malubhang karamdaman ang kanyang ama kung kaya mas minarapat ng kanyang ina na doon na lamang mamalagi sa isla. Habang si Marlo naman ang siyang pangsamantalang tutulong sa kanyang mga magulang kaya hindi muna sya mag-aaral sa kolehiyo. Kaklase ko si Marlo sa high school, isang malapit na kaibigan.
Hindi ko pansin noon si Marlo, bagama’t matagal narin kaming magkakilala. Dahil na rin marahil iba naman ang gusto ko. Pero kung may problema ako, siya ang nakakaramay ko, kakwentuhan’t  tagapayo. Kung siya naman ang may sulirahain, agad akong naroon para sa kanya. Marahil nga ay magkaibigan lang kami pero nitong huling mga araw na pamamalagi ko sa kanila, doon ko lang napagtanto maari ko rin palang magustuhan si Marlo. Pero nagtatalo ang aking isip, baka naman ngayon lamang ito dahil wala na ang lalaking una kung minahal
Hindi lingid sa kaalaman ni Marlo ang tunay kong pagkatao, halos lahat na ata ng tungkol sa buhay ko alam nya. Subalit hindi ito hadlang para iwasan nya ako’t talikuran, bagkus ay mas napalapit pa sya sa akin.

Dapit hapon noon, nakaupo kaming pareho sa mga malalaking bato sa may dalampasigan. Pinapanood ang mga ibon sa tabing dagat, ang mga along humahampas sa mga bato’t pagtilansik nito sa amin. Sadyang hinihintay namin ang paglubog ng araw ng mga sandaling iyon. Kwentuhan, tawanan at asaran tila inuubos namin ang mga nalalabing oras, dahil kinabukasan noon ay uuwi na ako. Subalit tila sadyang ayaw ata pakita ng araw, makapal ang ulap… nagbabadya ng ulan.
Walang ano-ano’y tinanong ako ni Marlo...

“Ano para sayo ang kalayaan”
“Ano?”
“Kalayaan, freedom ba”
“ah! Kalsada sa Makati”
“Sira! Hindi nga seryoso”
“Ikaw naman dina mabiro… isa lang naman ang ibig sabihin ng kalayaan sa akin, iyong hayaan ako, ang tulad namin sa damdaming amin naramdaman… ‘yon bang hindi kami huhusgahan dahil ganito kami”
"Napaisip siya ng matagal… walang imik.
“bakit mo ba natanong… para sayo ano ba ang kalayaan”
Matagal-tagal ding nag-isip si Marlo, habang ako naman ay nakatingin lang sa kanya naghihintay ng kanyang sagot.
“Ako simple lang, makaligo lang ako ng hubo’t hubad sa ulan”
Natawa ako sa kanyang nabanggit, na nagpakunot ng kanyang noo. Doon ko lang ganap na napansing mas gwapo pala sya sa ganoong reaksyon.
“O, bakit ka na tawa? May nakita ka na bang naligo ng hubo’t hubad sa ulan, maliban sa mga batang paslit”
“Wala pa” ang agad ko namang sagot, dahil sino nga ba ang maliligo ng hubad sa ulan, lalo na sa edad naming kapwa labing-anim.
“Kaya nga iyon ang gusto ko, parang masaya lang… ung walang makikialam o papansin sayo habang nagtatakbo’t naglulundag ka habang naliligo sa ulan”
“Sana umulan na! para makita kitang hubad” biro ko sa kanya
“Loko mo, hindi naman kailangan umulan pa para makita mo akong hubad… sabihin mo lang pwede naman” ganti nya sa akin, kasunod ng isang makahulugang ngiti…”

Tila namula ako sa kanyang isinagot, para makaiwas ay inaya ko na lamang siyang umuwi dahil hindi na marahil namin masasaksihan ang paglubog ng araw ng hapong iyon.
Pagdating namin sa bahay nila ay naghain na ang kanyang ina ng hapunan, habang naghahapunana ay masaya kaming nagkukwentohan kasama ng kanyang mga magulang.
Matapos kumain ay pumunta na ako ng kwarto at inihanda na ang mga damit ko pauwi kinabukasan. Pumasok na rin si Marlo sa kwarto at habang nag-iimpake ako’y nagkakwentuhan pa uli kami. Malalim na ang gabi ng mapagkasunduan naming matulog, malamig ang gabi, dala na rin ng panaka-nakang ulan… nasa sahig lamang kami kapwa natutulog ni Marlo… magkatabi.
Mga ilang oras na rin siguro akong natutulog ng maalimpungatan ako’t nilamig, na lislis kasi ang aking kumot. Hihilahin ko na lamang ito’t  italukbong sa aking katawan ng mapansin kong wala si Marlo sa tabi ko, isip-isip ko’y baka nagbanyo lamang. nang mga sandaling iyon ay makaramdan ako ng pagka-ihi kaya tumayo na rin ako’t pumunta sa banyo, pero wala doon si Marlo.
Napansin kong bukas ang pinto ng kanilang kusina, may daan doon palabas ng kanilang bahay. Bahagya itong nakabukas dahil narin marahil sa hanggin, malakas kasi noon ang ulan. Sa pag-aakalang nalimutan lamang itong isara kanina ay nagpasya akong isirado na lamang ang pinto. Isisira ko na lang ang pinto ng nakita ko si Marlo nagtatatakbo sa labas ng kanilang bahay, naliligo sa ulan… hubo’t hubad!
Napako ang aking tingin sa kanya habang siya’y nagtatatakbo’t naglulundag. Bahagya siyang napalayo sa bahay kung kaya di ko maaninag... ang mga pailan-ilang  kidlat na lamang ang syang nagpapanumbalik ng kanyang kabuohan sa aking paningin.
Pinagsawa ko ang aking paningin sa kanyang hubad na katawan, kahit pa kailangan pang mag guhit ng liwanag ang langgit bago ko ito mamasada. Maya-maya pa'y na patingin sa kinatatayuan ko si Marlo ay dahil marahil nakita niya ako ay lumapit sya sa akin, gusto ko man tumalikod ay di ko magawa. Nasa harapan ko na sya at niyayaya akong maligo sa ulan. Walang pagtutul ay dagli kong hinubad ang aking damit at kapwa hubo’t hubad kaming nagtatatakbo na animo’y mga bata sa ulan.
Kung kaylan naman ako nabasa ay doon naman ako nag-init dala na rin marahil ng kahubdan ni Marlo… Hawak kamay naming tinungo ang buhanginan, mga ilang metro lang naman ang layo ng karagatan sa tahanan nila Marlo. Maya-maya pa’y tumigil kaming panandali sa amin pagtakbo, pagtalo’t pagsigaw. Magkaharap kami na tila inaaninag ang mukha ng bawat isa, dahil nga tanging ang pangilan-ngilang kidlat lamang ang nagsisilbi naming tanglaw ng mga oras na iyon.
Hiyakap ako ni Marlo ng kay higpit, na syang lalo pang nagdagdag ng init sa akin. Ang bawat patak ng ulan ay animo'y naging usok sa bawat pagdampi nito sa aming mga katawan.
Inaya ako ni Marlo sa gawing pang-pang, kung saan naroroon ang mga bangkang nakataob sa tukod nitong kawayan upang ito ay maiangat mula sa buhangi. Marami-rami ring bangka ang naroroon dahil na rin marahil sa walang nangahas mangisda ngayong gabi dahil sa sama ng panahon. sumilong kami sa isa sa mga bangkang naroroon, hinila ni Marlo ang luna na nakatakip sa bangka at iyon ang nagsilbing naming sapin sa buhangin.
Habang umuulan doon namin pinaalpas ang mga kimkim na damdamin sa bawat isa. Ang bawat ungol at daing ay tila binabasag naman ng kulog at ng mga along humahampas sa dalampasigan, habang ang bawat pag-guhit ng kidlat ay ang siyang nagpapasilip sa langit ng iba’t ibang posisyon na aming pinaggagawa habang pinagsasaluhan ang kalayaan…
Umaga, maambon pa rin. Gising na ako pero si Marlo ay hinbing pa rin sa pagtulog. Inaya na ako ng nanay ni Marlo na mag-agahan habang siya naman ay ginising na rin ng kanyang ina. Nasa hapagkainan kami’y wala kaming kibo sa isa’t isa. Kapwa lamang kami tahimik na kumakain.

“Utoy, kong sakaling di umaraw ngayon ay bukas ka na lamang umuwi, dilikado kasing bumyahe sa dagat ng maulan” sabi ang nanay ni Marlo.
“Ganoon po ba”
“Okey lang yon, para mas tumagal ka pa dito sa isla” sabat ni Marlon a tila nakahanap ng sasabihin mula sa di pagkibo kanina
“Enrollment na kaya bukas, kaya sana makauwi ako ngayon”
“OO nga pala ano” tugon ni Marlo na bahagyang nalungkot
“Hamo’t hintay hitayin na lamang natin ang pag tila ng ulan, may byahe pa naman ng alas-dyes” pangpalakas na loob na sabi ng nanay ni Marlo

Pero kong ako ang tatanungin, sana di nalang tumigil ang ulan para dito na lamang ako sa isla kasama si Marlo
Alas-nuebe ay tumigil ng tuluyan ang pag-ambon at mula sa bintana ng kwarto ay natanaw ko ang bahag-hari. Kung noon bata ako ay tuwang-tuwa akong nakakakita nito ngayon ay nagdudulot ito ng lungkot sa akin.
Ginayak ko na ang aking sarili, uuwi na ako…
Matapos makapagpaalam sa magulang ni Marlo ay agad naming tinahak ang daan papunta ng pantalan… habang nasa daan ay wala na namang imik si Marlo kaya ako na ang naglakas loob na kausapin sya.

“Paano yan, eh di sa susunod na taon na uli tayo magkikita”  sabi ko, pero bahagya lamang siyang tumingin sa akin.
“Marlo, salamat sa pag-iimbita mo sa akin dito… salamat sa lahat”
“Walang ano man ‘yon, ikaw pa…” pilit niyang sagot
“Pwede bang maging tayo?” pahabol nyang tanong sa akin na nagpakaba sa aking dibdib.
“Marlo?”
“Kung pwede lang naman”
“Kung naging babae lamang sana ako Marlo”
“Bakit, noong kayo ba ni Jack babae ka?” hindi ako nakaimik sa tanong na iyon sa akin
“Kung ano ang nararamdaman mo, iyon ka… iyon ang pagkatao mo. Wag mong sabihin hindi ka babae dahil para sa akin mas higit kapa sa isang babae…” pahabol pa niyang pahayag…


You're once, twice
Three times a lady
Yes you're once twice
Three times a lady
And I love you…

Maalon ang dagat subalit para sa akin ay tila isinasayaw ako nito… parang tulad kanina habang pinapakingang ko ang mga huling sinabi sa akin ni Marlo…
“Ilang ulit mo ng pinatunayan sa akin na higit kapa sa isang babae… una, dahil hindi mo ako inabuso kahit ilang ulit kanang nagkaroon ng pagkakataon… ikalawa’y, sa bawat pagdamay mo sa aking suliranin… ang huli, dahil ikaw ay ikaw… Sana bago mawala ang signal ng cellphone mo pag nasa laot ka na’y masabi mo sa akin kong ano ang tugon mo sa aking hiling… na maging tayo”
Napatingin ako sa aking cellphone, one bar nalang ang network signal…
i-titext ko si Marlo…

-The End -  



Hindi ang kasarian mo ang siyang mahalaga sa akin, kundi ikaw... ikaw lang!
-Marlo-

Lunes, Enero 16, 2012

Eididify #0: Jack Kool - Aid Uli Tayo





Mula sa aking kinatatayuan ay muli ko na naman pinagmamasda si Jack, gustong gusto kong tinititigan ang kanyang mukha, ang kanyang kabuohan.


Abala siya sa paglilinis ng mga upuan ng simbahan, habang ako naman ay naghahanda ng aming miryenda para sa hapon na iyon.


Ang kanyang buhok na kay itim ay tila nakikipaglaro sa hangin na nagmumula sa bitilador na nakakabit sa kisame ng simbahan ay bahagyang tumatakip sa kanyang mukha at muli ay magpapakita nito sa bawat nakikipagsayaw nito sa hangin. Masasabing gwapo si Jack, mula sa moreno niyang kutis, bilugang mukha at malamlam na mga mata’t bahagyang kakapalang kilay, matangus na ilong at maninipis na mga labi ang syang pakakapagpaliwanag kung bakit marami ang nagkakagusto sa kanya. 


Marami ang nag sasabing magkahawig kami ni Jack, maliban lamang sa kulay ng balat. Bahagyang maputi ang aking balat, sabayan pa ng dalawang biloy sa magkabila kong pisngi, na kung pareho lang siguro kaming meron ay baka pagkamalang magkapatid kami.


Nilapitan ko sya upang yayaing mag miryenda…


“Jack miryenda muna tayo” aya ko sa kanya


“Saglit lang tapusin ko na lamang ang isang ito” ganti niyang sagot, sabay ngiti na nagpalabas ng kanyang mapuputi at pantay na ngipin.


“Mamaya na yan, mawawala na ang lamig ng inumin”


“Ano bang meron?”


“Ano pa ba? Eh di biskwit at juice”


“Akala ko may iba” sabay ngisi


“Halika na Jack, Kool-Aid muna tayo…” pilit ko sa kanya kasabay ng isang ngiti. Lumapit sya sa akin at umakbay sa aking balikat.


“Halika na nga Kool-Aid na tayo…”




Ganito lang kami kasimple ni Jack, matapos ang mga gawain magmimiryenda, magkukuwentuhan. Kung may pagkakataon at pwede ay pinagsasaluhan namin ang ilang nakaw na sandali ng pagkakasala, ng bawat namin pagpapaligaya sa isa’t-isa… paulit-ulit.
Tumunog ang kampana, napamulat ako sa bahagyang pag-alala sa mga masasayang sandali na magkapiling kami ni Jack…


Tulad ngayon nasa misa kami, at muli nakatitig na naman ako sa mukha ni Jack. Walang kakurap-kurap kong tinitigan ang kanyang maamong mukha… subalit wala siyang katinag-tinag sa kanyang kinalalagyan. Hindi ko alam kung alam nyang pinagmamasdan ko siya ngayon
Gusto ko syang muling lapitan at muli ay yayain…


“Jack Kool-Aid uli tayo”


Pero hindi pa pwede, hindi pa tapos ang misa…


Hindi ko namalayan, ay pumatak ang mga mumunting luha sa aking mga mata. Ang init nito ay pumapaso sa aking dibdib… sa aking buong pagkatao.


Luminga ako sa paligid, at doon napansin kong hindi lamang ako ang lumuluha, kung kaya hinayaan ko na lamang na mas lalo pang ilabas ng aking mga mata ang natitira pa niyang luha… ang natitira pa niyang hinanakit.






…at isinara na nila ang kabaong sa tapat ng altar, hindi ko na nakita si Jack!








Paalam Jack...









"Kung sa kabilang buhay naroon ang pagkakataon, hihintayin kita doon... baka doon pwede, baka doon maaaring tayo" - Jack -
















note: Naging ganap na pari si Jack nakapaglingkod din sya sa simbahan ng halos isang taon, sa mga panahong iyon ay inilayo ko ang aking sarili sa piling niya... subalit muli ay nagkasakit siya ng malubha, di nagtagal ay kinuha na rin ng lumikha.


Saksi ako sa bawat niyang paghihirap habang nilalabanan ang kanyang karamdaman... naroon ako sa tabi nya sa mga sandaling kailanganin nya ako... bilang isang kaibigang Nagmamahal!




Linggo, Enero 15, 2012

Eididify #6: Jack, Alagad ng Diyos... Alipin ng Pag-ibig.


image courtesy of http://corkstudio.com


Isang halik ang gumising sa akin ng umagang iyon… hindi ko alam subalik nagalak ang aking puso, dahil pagmulat ng aking mga mata ay isang pamilyar na mukha ang ngayon ay na sa aking harapan. Si Jack!

Limang  taon narin ang nakalipas mula ng huli ko siyang namasda… nakasama… hindi ko inaasahan na muli ko pa syang makikita. Subalit mula ng muli kong masilayan ang kanyang mukha, ang kanyang ngiti… muli ay nanumbalik ang lahat ng damdamin… ang pag-ibig sa isang taong una kong minahal.
Mula ng umalis sya sa lugar namin, ay di ko na inalam pa kung ano na ang naganap sa kanya. Ilang ulit narin akong umibig sa iba na nauwi naman saw ala, dahil marahil babalik sya.
Nakatitig lamang ako sa kanyang mukha, walang imik. Nakahiga pa rin ako sa kama habang siya ay nakaupo sa may gilid nito nakatitig parin sa akin.

“kahapon pa ako dumating, wala ka daw… baka gabihin ka daw ng uwi mula Maynila” pagbasag nya sa nakakabinging katahimikan
“a, oo… tuwing sabado lang naman ako nauwi dito sa ngayon”
“tumuloy na ako dito sa kwarto, tulog ka pa daw sabi ng kapatid mo”
“okey lang” akmang tatayo mula sa pagkakahiga
“sorry kung na abala ko ang tulog mo”

Nakaupo na ako katabi ni Jack muli ay nakatitig sa kanyang maamong mukha, tila di makapaniwalang nandito sya ngayon sa aking tabi.

Isang mahigpit na yakap ang ginawad niya sa akin.
“pwede pa ba kitang mayakap ng ganito” ang kanyang tanong
“hinalikan mo na nga ako kanina… yakap pa kaya” gumanti na rin ako ng yakap sa kanyang katawan tila isang musmos na matagal na nawalay sa kanyang magulang… lahat ng pangungulila… lahat ng mga lumipas na araw pinaalpas ko ng sandaling iyon, para sa lalaking batid kong mahal ko pa hanggang sa ngayon.
“bakit ka nandito?”
“ayaw mo ba?”
“hindi sa ganoon, ang ibig kong sabihin…” isang mariin na halik ang iginawad ni jack na tugon, tila muling nanariwa ang lahat-lahat… ang pagkakaibigan… ang pagmamahalan… ang pagiging isa ng aming puso.

Muli lumuha ako sa di maipaliwanag na dahilan, maging si Jack man ay lumuluha na rin ng mga sandaling iyon. Ang bawat luhang umaagos sa aming mga mata ay tila nagaalab, muling pumapaso sa aming mga puso.
Namalayan ko na lamang na katalik ko nang muli ang lalaking unang nagpalasap sa akin ng pag-ibig… kapwa hubo’t hubad na animo’y nagbubuno sa isang paligsahan, armas ay ang kanya-kanyang ari na tila ninanais na maitarak muli sa mga lagusang matagal ng di naarok ng ligaya’t tamis. At muli ilang langgit ang aming naabot… subalit wala pa rin doon ang hinahanap naming dalawa, ang pagtanggap… ang pangunawa… ang katutuhanang… maari pa ba ang pagmamahal namin sa isa’t-isa?
Matapos ay kapwa kami hapong nahiga ni Jack, magkatabi kapwa nakatitig sa kawalan…

“malapit ko ng yakapin ang pagpapari”
“Jack?”
“sa susunod na taon ay nakatakda na akong ordenahan bilang pari”
“bakit nagyari pa ito?”
“dahil hindi ko pa rin maalis sa puso ko na mahal kita!”
“pero hindi na maari Jack…”
“Alagad man ako ng Diyos, ako’y naging alipin naman ng iyong Pag-ibig…”

Parang ayaw ko ng matapos ang sandalin iyon sa aking buhay… kung isang panaginip nga lang sana ang lahat di ko na nanaisin pang gumising, dahil ito ang pinakahihintay kong sandali, sandaling ayaw ko nang matapos… maglaho.
Subalit nakatakda talaga marahil maging pari si Jack, muli siyang bumalik sa seminaryo. Hindi ko ako tumutol ng huli niyang pag-alis… para sa akin tama lang na mas pahalagahan niya ang kanyang bokasyon.
Isang matamis na ala-ala na lamang ang kung ano man ang naganap sa amin.
Sumupa narin ako sa aking sarili na din a muli pang padadarang sa isang pagmamahal na magiging sanhi ng muli niyang pagkakasala kung tuluyan na siyang maging pari.
Masakit ipag-walang bahala ang pag-ibig naming ni Jack sa isa’t-isa… subalit iyon ang nararapat.


Matuling lumipas ang isang taon... ganap ng naging pari si Jack, subalit ako tuluyan kong inilayo ang aking sarili sa kanya... naroroon ako sa kanyang unang misa, subalit di ko magawang lumapit. Batid kong may pag-ibig parin subalit ito na marahil ang tamang dapat gawin ang ipaubaya ang kanyang pag-ibig sa dakilang lumikha.


Isang bulong ng paalam sa isang minamahal...



Tumalikod ako,  humakbang palayo ng simbahan... palayo kay Jack... palayo sa Pag-ibig!






-The End-





Martes, Enero 3, 2012

Nagdaang pasko...

For me Christmas is not worth celebrating…

December 24, 2002 11:30PM
Abala ako noon sa paghahanda ng noche buena, para sa nalalapit na pagsapit ng pasko… iniayos ko ang mga pagkaing aking iniluto para  sa isang masyang salo-salo na pa lagian naming ginagawa tuwing sasapit ang pasko. Apat kaming magkakapatid, tatlong lalake at isang babae. Anim na plato ang aking inihanda sa lamesa para sa aming magkakapatid at magulang.
Pag sapit ng hating gabi ay tinawag ko na nag lahat para kumain… magiliw silang pumunta sa hapagkainan at naupo sa kanya-kanyang bangko. Sinimulan namin ang Noche Buena ng isang dalangin at matapos ay isa-isa ko silang pinagsilbihan ng makakain sa kani-kanilang mga plato.
Nang mabigyan na ang lahat ay naupo muli ako sa masayang humarap sa kanilang lahat at bumati ng “Maligayang Pasko” mula sa tagpong iyon ay unti-unting tumulo ang luha sa aking mga mata… kasabay nang panglalabo ng aking paningin dahil sa namuong luha, ay dahan-dahan... isa-isang naglaho ang aking pamilya.
Namulat na lamang ako sa katutuhanan na ako lang naman talagang mag-isa ang nasa hapag kainan… ako lang, nag-iisa nang paskong iyon.

December 15, 2002 8:45AM
Masaya akong ginising ng isang tawag mula sa ibang bansa, ang aking itay ang tumawag… uuwi daw siya ng December 20, masaya ako ng mga sandaling iyon dahil nga bibihira naman umuwi ang aking itay ng December… nasa Saudi s’ya tuwing ikalawang taon lamang siya umuuwi sa Pilipinas, isang buwang mamalagi sa amin at muli babalik sa Saudi. Ganoon ang nakalakihan kong sitwasyon sa aming pamilya.
Masaya na sana ang lahat dahil uuwi nga sya, subalit tulad ng dati hindi rin mabubuo ang pamilya namin ngayong pasko… dahil wala si inay.

November 21, 2002 4:00PM
Kagagaling ko lang sa school, 4th year student ako noon edad labing anim. Nandoon ang panganay naming kapatid, bibihira lang naman siyang nasa bahay minsan dalawang beses sa isang buwan lamang syang umuuwi at hindi pa naman Biyernes.  Sa Maynila siya nag-aaral at nagbo-board doon, sa pagtataka ay natanong ko sya kung bakit siya napaluwas.
Nagulat ako sa kanyang sinabi… ang aming inay ay umalis na ng bahay, natuklasan ng aming tiya (kapatid ng aking itay) na may kinahuhumalingang lalaki ang aking ina. Kaya sa hiya ay umalis na lamang siya sa bahay.
Agad kong tinungo ang silid ni inay, wala na ang mga damit niya sa aparador… kaninang umaga lamang ay kausap ko sya, wala siyang nabanggit na ano man lang. nagbilin lamang na pagbutihin ang aking pag-aaral at lagging aalagaan ang mga nakakabata kong kapatid. Hindi ko binigyan ng ibang kahulugan ang kanyang sinabi ng umagang iyon dahil lagi naman siyang nagbibilin ng ganoon sa akin.

December 22, 2002 7:00PM
Dalawang araw mula ng dumating ang aking itay, nasa kusina kami at kumakain ng hapunan kaming apat na magkakapatid kasama si itay. Nagbilin siya sa amin ni kuya na magluto sa noche buena, iimbitahin daw niya ang kanyang mga kapatid para doon na lamang sa bahay mag diwang ng pasko.

December 24, 2002 12:00PM
Habang nag-tatanghalian ay sinabi ni itay na sa bahay na lamang ng aming lola kami magpapasko… hindi naman kalayuan ang bahay nag lola ko sa amin. Pumayad ang aking mga kapatid, ako tumutol sabi ko’y may ilan akong kaibigan sa simbahan na pupunta sa bahay kaya maghahanda na lamang din ako. Nakapamili na lang din lang ng panghanda kung kaya nagpasya na lang akong magluto. Sabi ko nalang na susunod nalang ako sa bahay ng aking lola pag-alis ng mga bisita. Sumang-ayon naman ang aking itay.

December 25, 2002 12:30AM
Nasalabas ako ng bahay… pinagmamasdan ang buong paligid, maingay ang ilang kapit-bahay, masaya sa pagsapit ng pasko… samantalang ako nag-iisa…

December 25, 2011 1:00AM
Nasa balcony ako ng aking flat dito sa UAE… pinagmamasdan ang malikot na galaw ng ilaw sa may lansangan… parang isang ordinaryong araw lamang ang nagdaan… hindi ko parin malimutan ang nagdaang pasko, halos sampung taon na ang nakakalipas
Dapat masaya na ako, may sarili ng pamilya ang aking ina… si itay ay may kinakasama na rin sa ibang bansa… may asawa na ang nakakatanda kong kapatid, samantalang ako binata pa rin? Ang sumunod sa akin ay ikinasal na noong nakaraang tao, ang bunso na lang namin ang nagaaral sa ngayon.

Subalit mula ng paskong iyon parang di kona pinag-aksayang ipagdiwang ang pasko... dahil sadyang iba parin kapang kasama mo ang pamilya mo sa araw na ito...




Subalit ang paskong ito ay kakaiba dahil nagdiwang din ako kanina… ngayong pasko…







Kasama si Arthur:





Eididify #5: Jack's Goodbye

image courtesy of http://corkstudio.com


 
Alam kong darating din sa wala ang kung ano man ang meron sa amin ni Jack, pero masakit paring isipin na wala kaming magawa para ipaglaban ang damdamin namin para sa isa’t-isa.

Mula sa rooftop ng kanilang bahay ay kapwa kami nakatanaw ni Jack sa langit. Nakahiga kami sa simentong bahagi ng rooftop na kinalalagyan ng tanke ng kanilang tubig, walang buwan ng mga sandaling iyon kung kaya tila mas dumami ang mga bituin sa langit. pag wala kaming magawa at kung nasa bahay nila ako ang rooftop ang sya naming tambayan. Sa lugar na ito namin napaguusap ang mga bagay-bagay patungkol sa aming dalawa…
Subalit iba ang gabing ito, pagkat bukas ng umaga aalis na si Jack… papasok na siya sa seminaryo… sa Maynila na siya mamamalagi. Kanina pa sya walang imik, mula ng umakyat kami dito at mahiga sa semento ay wala na s’yang nabanggit man lang.
Nabibingi na ako sa katahimikan ni Jack…

“binibilang mo ba ang bituin sa langit?” aking tanong, lumingon lamang sya at nagpukol ng isang ngiti.
“hindi natin mabibilang ang lahat ng yan Jack, kung mapapasin mo habang binibilang mo parang lalo pa silang dumadami” wala pa rin siyang imik, tumagilid siya sa pagkakahiga at bigla na lamang akong niyakap.
“Jack, magsalita ka naman… sabihin mo sa akin kung ano ang nasa isip mo…”
“hindi ko alam…”
“ang alin”
“ang lahat… kung ano ba talaga ang gusto ko… kung bakit kailangan ko pa itong gawin” niyakap ko na rin si Jack, napatitig ako sa kanyang mga mata na ng mga sandaling iyon ay may namumuo ng luha.
“Jack bakit di mo sila kausapin, sabihin mo kung ano ang gusto mo”
“naguguluhan ako, kung kaya ko lang sana…”
“Jack, papano tayo?”
“iyan din ang tanong ko sa sarili ko, dahil pag ganap na akong pari…” biglang naputol ang kanyang sinasabi, at umagos na ang luha sa kanyang mga mata… tila mga bituing nag-uunahang manaog sa lupa, mapanglaw tulad ng mga ilaw sa poste ng kuryenteng di gaanong kalayuan sa aming kinalalagyan na nagsisilbing taglaw namin sa madilim na gabi.
“may mga bagay na di lang talaga para sa atin”
“pero sana hindi ikaw…”
“pero papano natin maipaglalaban Jack?”
“hindi ko alam, kung papanong hindi ko rin alam kung paano makikipaglaban sa Diyos para sa ating pag-ibig…”
“marahil nga’y di para sa atin na sagutin ang mga bagay nayan”
“tulad ba ng hindi natin kayang pagbilang sa mga bituin?”

Isang mariin na halik ang ginawad ko sa labi ni Jack, dahil ayaw ko ng marinig ang mga susunod niyang sasabihin. Hindi dahil sa ayaw ko, kundi dahil alam ko namang wala rin kaming magagawa… wala!
Dahil bukod sa mura naming edad, paano namin ipagtatapat sa iba ang kung ano meron sa aming dalawa. Ang takot na libakin ng nakakarami, lalo na ng pananampalatayang aming kinaaaniban.
Saksi ang mga bituin ng mga sandaling iyon ng isang pagmamahalan ng kapwa puso, maging pareho man ang kasarian… muli ay pinalaya naming kapwa ang makamundong pagnanasa sa bawat isa. Ang muli’t muli, pilit naming inabot ang pinagkakait na langit sa mga tulad namin…


Kinabukasan sa simbahan habang ginaganap ang misa ng pag-aalay kay Jack ay di ako mapakali… hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko ng mga sandaling iyon. Tila baga nag hihintay ako na magsabi ang pari, mag tanong kung meron bang tumututol sa pakikipag-isang dibdib ni Jack sa simbahan… sa Diyos. Dahil sa isip ko kung magkanayon ay sisigaw ako ng buong lakas, na ako si Felmo ay tumututol!
Nilingon ako ni Jack bago pa man ibinigay sa kanya ang bibliya at isabit ang isang malaking rosaryo sa kanyang leeg, napayuko na lamang ako… hindi ko pa rin matanggap… hindi ko pala kayang sundin ang pakiusap ni Jack… kagabi…
“kapwa natin talikuran ang damdamin natin sa isa’t isa… umibig ka ng iba Felmo, ako maglilingkod na lamang ng tapat sa simbahan at ang iyong pag-ibig ang siyang huli kong magiging pag-ibig… wala na akong ibang pakamamahalin”

Matapos ang misa, habang abala ang lahat para sa inihandang salo-salo sa simbahan, kami ni Jack ay nagkasarilinan… Isang walang hanggang paalam… nais ko syang muling yakapin, hagkan at muli’y lasapin ang hubad niyang katawan subalit hindi na maari… hindi dito, hindi ngayon… kung kailan? Walang nakababatid.
Isang sobre ang iniabot sa akin ni Jack… nasa labas na kami ng simbahan, pasakay na s’ya sa kotse na maghahatid sa kanya sa Maynila. Marahang umusad ang sasakyan, ako naman ay nakatitig lamang sa dahan-dahan nitong paglisan papalayo sa aking kinatatayuan… sa aking puso. Hanggang tuluyan ng naglaho ang kinalulunanan ni Jack.
Agad akong pumunta sa kumpisalan, binuksan ang sobre’t binasa ang nilalaman nitong sulat…

Felmo,

Salamat sa pagkakaibigan, sa panahon na ating pinagsamahan. Alam kong mahirap tanggapin ang lahat pero para sa ikabubuti nating dalawa ito na marahil ang mainam.
Mabigat sa loob ko ang gagawin kong pagpasok sa seminaryo… dahil hindi ko doon madadala ang puso ko… ang puso kong para sayo lamang. Mali man para sa iba, subalit sayo ko naramdaman ang pag-ibig, ano man ang iyong kasarian ano man ang iyong pagkatao.
Pagkabasa mo nito ay pinalalaya ko na ang puso mo. Dahil hindi dapat na makulong ka, tulad ko. Magmahal ka ng iba… ayaw ko man, sana malimutan mo ang damdamin mo para sa akin.
Kagabi pilit ko paring binilang ang mga bituin… pero hindi ko talaga kinaya…

Paalam,

Jack


Lumuha na lamang ako ng mga sandaling iyon… nais ko mang magsisigaw hindi ko magawa, may pangilan-ngilang tao pa sa simbahan at ano ang ikatutuwiran ko kung tanungin ako kung bakit… masasagot ko bang dahil kay Jack.
Nagpasya na lamang akong lumabas ng kumpisalan at umuwi sa bahay, ng sa aking pag labas naroon si Father Jose, tila kanina pa naghihintay sa aking pag labas. Napako ako sa aking kinatatayuan. Lumapit sa aking si Father Jose, at ako’y kanyang niyakap.
“Anak tama lamang ang naging pasya ni Jack, at ang tamang gawin ay palayain ninyo ang isa’t-isa… dahil sa Diyos nararapat ang kanyang pag-ibig”
Muli’y umagos ang luha sa aking mga mata, hindi ko na inalam kung ano ang nalalaman ni Father Jose… o kung sinabi ba ni Jack ang lahat nang siya’y nangumpisal kanina, isa lang ang malinaw… ganap nang magpapari si Jack.

Itutuloy…

Lunes, Enero 2, 2012

Eididify #4: Jack(in) kalang sana...

Image courtesy of http://deviantart.com
Goldenkitsune-Queen, Artist


Mula sa 2nd floor ng school ay tanaw na tanaw ko ang pagtanggap niya ng kanyang diploma. Graduation nila ngayon, dito sa school ginanap ang graduation ceremony. Kagabi lamang ay nasa bahay namin s’ya, inaaya akong pumunta sa school para sa kanyang graduation pero sinabi kong hindi ako makakapunta.
Pero ngayon nandito ako… hindi nya alam. Ayaw ko sanang saksihan ang isang tagpo na magiging hudyat ng aming paghihiwalay. Dahil matapos ng araw na ito bibilang na lamang ako ng ilan pang araw at papasok na sa simenaryo si Jack, at iyon ang hindi ko matanggap.
Hawak na niya ang kanyang diploma, palinga-linga siya habang naglalakad pababa ng stage.  Bigla siyang tumingala, hindi ko alam kung nakita ba niya ako o hindi… pero sa pagkabigla ay tumago ako sa isang haligi. Hindi ko na kaya, nagpasya na lamang akong umuwi. Madilim na rin kasi dahil mag aala sais na ng hapon. Naglalakad ako sa kahabaan ng corridor upang marating ang dulong bahagi ng 2nd floor sa may gawing dulo ng building, doon ako nagpasyang bumaba dahil sa likod na bahagi ng school ako lalabas.
Bago ko pa man marating ang hagdan ay may tumawag sa akin…

“Felmo”  nilingon ko ang tumawag… si Jack.
Hindi ako nakakilos sa aking kinatatayuan, habang siya naman ay patakbong lumapit sa akin.
“Akala ko ba di ka pupunta? Hindi mo ako natiis ano?” pangungutya nya sa akin
“loko mo, hindi naman ikaw ang pinunta ko dito”
“aber, sino?”

Hindi ako nakasagot sa tanong niyang iyon, tatalikod na lang ako ng bigla niyang hawakan ang aking balikat na tila pinipigilan ako na umalis… inilapit niya ang kanyang katawan sa akin at agad niya akong niyakap ng kay higpit. Lumuha na lang ako, dahil alam kong maging siya man ay di rin gusto kong ano ang magaganap sa kanyang buhay matapos ang araw na ito. Kumalas kami sa pagkakayakap, hinawakan niya ang aking kamay, pero imbes na sa pababang hagdan kami dumaan ay inaya niya akong umakyat sa 3rd floor ng school.
Mabilis ang sumunod na pangyayari, namalayan ko na lamang ang aking sarili kasama si Jack sa loob ng isang cubicle ng faculty CR. Nasa pang huling cubicle kami, kapwa habol ang hininga dahil sa marahas na paghahalikan. Hinubad ni Jack ang kanyang toga… ako naman ay isa isang inalis ang pagkakabutunes ng kanyang polo, binukas ko na rin ang kanyang sinturon habang humahalik pa rin siya sa akin. Ganap ko ng naibaba ang kanyang pantalon… ang kanyang brief.
Napaupo ako sa inidoro nakaharap sa ari ni Jack, isinubo ko ito ng buo… animo’y sabik na sabik. Hindi siya mag kandatoto kung hahawak ba sa aking ulo o didipa sa magkabilang ding-ding ng cubicle. Sapu-sapu ko ang kanya puwet, sinasabayan ko ng paghila ang kanyang pagindayog papasok sa aking bibig… hinila niya ako patayo, at muli naglapat ang aming mga bibig… ibinaba ni Jack ang aking suot na walking short at brief at kusa na itong nahulog sa sahig, buti na nga lang at malinis ang CR ng faculty… ipinihit ni Jack ang aming katawan, sa tagpong ito siya naman ang umupo sa inidoro, itinaas ni Jack ng bahagya ang aking damit… gumapang ang kanyang halik sa aking dibdib… sa aking puson, hanggang sa marating nito ang aking ari… isinubo ito ni Jack. Ramdam ko ang init ng kanyang dila na lumalaro sa aking kasilanan… napaungol ako sa sarap na dulot nito.
Ganap ko ng inalis sa aking paanan ang kanina lang ay aking suot. Buti na lamang at naka tsenilas lamang ako ng mga sandaling iyon. Ibinaba pa ni Jack ang suot niyang pantalon, hindi nga lang ito ganap na maalis dahil siya naman ay nakasapatos… sumandal si Jack sa tangke ng inidoro ako naman ay pabukang umupo sa naghuhumindig niyang sandata… marahan kong ipinasok sa aking pang-likod na lagusan ang kanyang pagkalalaki, mahapdi subalit naroroon ang pananabik sa isang muling pagniniig.
Makailang mabilis na indayog pay naabot namin ang langit… kapwa kami hapo sa aming ginawa… inaayos na lamang namin ang aming sarili upang lumabas ng cubicle ng  CR ng marinig naming may nagbukas ng pinto.

“Katagal namang mag-speech ni mayor”
“Naku sinabi mo pa, anong oras na? nagugutom na nga ako… tapos nyan may dalwang section pa”
“Kanina pa nga ako na-iihi”
“Halata naman, isinama mo pa ako dito”
“Nakakatakot kaya, diba sabi nga may nagpapakita ditong multo”
“Pati ba naman ikaw nagpapaniwala roon”
“Ba malay mo totoo”

Habang naririnig namin ni Jack ang pag-uusap ng dalawang guro (marahil) na di namin kapwa mabosesan upang makilala ay gumana ang kapilyohan ni Jack, muli ay kinabig niya ako at pinatuwad at muli ay ipinasok ang kanyang matigas pa ring ari sa aking lagusan… ramdam ko pa rin ang laki noon at ang muli dulot nitong sarap at hapdi…
Di ko napigilan at napaungol ako…

Bigla na lamang kaming nakarinig ng tili… nagtatakbo lumabas ang dalawang kanina lamang ay nag-uusap sa loob ng CR, kami naman ni Jack ay impit na nagkatawanan.


 Itutuloy...