Miyerkules, Pebrero 29, 2012

BeerDei


Ika-5 ng Hunyo taong 2008, ganap na alas-tres ng hapon…

Katatapos ko pa lamang ng kursong BSCS ng matanggap ako bilang instructor sa isang Technical College sa Makati. Nasa ika-lawang taon na ako ng aking pagtuturo sa ngayon, isa akong IT Instructor.
Magbubukas na naman ang panibagong school year, at isa ako sa natokang mamahala ng enrollment para sa mga nagbabalik na estudyante. Last day ng enrollment ng araw na iyon… ng mag-enroll si Ryan.
Si Ryan ay isa kong estudyante sa isang subject, last school year. Masasabing mabait at magalang na bata si Ryan, marunong din siya sa klase kaya isa s’ya sa may mataas na marka sa subject na hawak ko. Hindi ko naman gaanong pansin ang tulad nya dati… subalit ngayong araw kakaiba… Pagdating pa lamang nya sa school para mag process ng kanyang mga grades ay lumapit sya sa akin at nagpasalamat sa grade aking ibinigay, ngiti lamang ang aking ganti at sinabing deserving s’ya para sa grade na ‘yon. Inabot nya ang kanyang inrollment form at mula nga doon ay nalaman kong birthday n’ya pala bukas.
Nagka kwentuhan kami, dahil nga nagkataon na magkapareho pala kami ng kaarawan. Ng mga sandaling iyon ay nakapalagayan loob ko si Ryan. Mag aala-sinko na ng magkabiruan kaming mag celebrate ng birthday ng sabay kinabukasan. Sumabay na rin siyang pauwi sa akin, dahil malapit lang naman ang bahay na aking inuupahan sa kanila.
Pagbaba naming sa jeep ay nagpasya na lamang kaming maglakad papasok ng subdivision kong saan kami nakatira. Masama ang panahon ng mga sandaling iyon, sa malas-malas pa’y bumuhos ang malakas na ulan. Nagtatatakbo naming tinungo ang bahay, buti na lamang at malapit lang naman ito sa may kanto kaya di kami gaanong nabasa.
Tawanan ang ibinugad naming sa bahay ng akin itong buksan, palibhasa ako lamang ang nakatira sa dalawang palapag na apartment na iyon na may isang kwarto lamang sa itaas.
“patila ka muna ng ulan bago ka umuwi”
“pwede nga pong dito nalang ako matulog ngayon” sagot nya habang tumatawa
“wala naman ang parent ko sa bahay, nauna lang akong umuwi galing probinsya para humabol sa enrollment” dugtong nya pang sabi.
“Ikaw, bahala ka… pero basa ang damit mo”
“matutuyo din naman po ito”
“tigilan mo nga ako sa ka po po dyan, tumatanda ako”
“sige po!” kasabay ng isang malutong na tawa
“Kukuha lang ako ng damit, para mapalitan mo muna ang suot mo baka magkasakit ka”

PARANG ayaw ata tumigil ng ulan ng mga sandaling iyon, mag-aala siete na ng gabi ay pabugso-bugso pa rin ang malalakas na hangin at ulan. Naghanda na lamang ako ng makakain para sa hapunan habang nanonood ng TV si Ryan.
Nasa hapagkainan kami't kumakain ng hapunan. Wala pa rin kaming tigil sa pag-kukwentuhan ng kung ano-anong bagay, lalo na ng mga kaganapan sa school. Matapos naming kumain at makapagligpit ng pinagkainan ay tumambay kami sa sala, naglabas ako ng ilang beer at pulutan.
“umiinum kaba?”
“minsan, hindi naman po ako sanay… pag nayayaya lang”
“ang po”
“okey po, last na!” ngumiti sya sa akin
“oh di inum tayo… hinay-hinay lang sa inom, baka hindi ka na makauwi mamaya”
“papauwin mo talaga ako? iinum ako ng marami!” kasunod ng marahang tawa

Binuksan ko ang dalawang bote ng beer at inabot sa kanya ang isa. Itinaas ko ang hawak kong beer para sa isang tose…

“para sa birthday natin!”
“agang celebration ah!” iniangat din n'ya ang hawak na beer
“Happy birthday para bukas”
“Happy birthday sa atin!” ang kanyang ganting tugon
Naging Masaya ang bawat naming sandali, tawanan… kwentuhan… biruan habang umiinom at nanonood ng TV. Nakakailang bote pa lamang s’ya ng beer na naiinum ay pulang pula na si Ryan, kaya pinasya ko na lamang na wag na sya painumin. Sumasakit din daw ang ulo nya, palatandaang di talaga s’ya sanay na uminum. Sabi ko’y magpahinga na lamang s’ya sa itaas, sa kwarto. Inalalayan ko s'yang pumanhik at inihiga siya sa kama. Ako nama’y bumaba at iniligpit ang ilang kalat.
Maya-maya pay umakyat na rin ako para magpahinga’t tingnan na rin ang kanyang kalagayan. Tulog sya nang aking datnan sa kwarto. Pinagmasdan ko ang kanyang mukha, ang maamo niyang mukha… mula sa may kakapala niyang kilay, may kahabanag pilik-mata, matangos na ilong, mapula-pulang labi. Hindi ko alam kung bakit di ko maalis ang paghanga ko sa taglay nyang kagwapuhan. Umupo ako sa computer chair, patuloy pa rin ako sa pagtitig sa kanya ng maalipungatan siya sa pagkakatulog, tumingin siya sa akin…
Hindi ko alam kong anong magneto ang humila sa akin ng mga sandaling iyon, lumapit ako sa kanya’t umupo ako sa gilid ng kama. Wala kaming kibuan, nag usap lamang ang aming mga mata.
Hindi ko alam kong dala ng alak, o sadyang nais ko lamang na may maganap sa amin. Isang mahigpit na yakap ang aking iginawad sa mura niyang katawan, isang mariin na halik sa kanyang labi ang sunod kung ginawa. Hindi siya tumutol, bagkus ay gumanti siya ng halik… gumanti ng yakap…
Isang malakas na kulog ang bumasag sa katahimikan habang ginagawa namin ang di dapat. Namatay ang ilaw sa buong paligid, na tila ikinukubli ang kasalanang aming ginagawa. Ang pangilan-ngilang kidlat na lamang ang syang nag silbing tanglaw upang mamalas ko ang kanyang mukha… ang kanyang katawan… Ang pinong tunog mula sa patak ng ulan sa bubong ng bahay ay nagsilbing musika sa bawat naming pag indayog upang maabot ang rurok ng ligaya at habang nilalaro ng hangin ang kurtinang dapat sana ay pangtakip sa bukas na bintana, ay tila sumisilip ang langit sa kung ano man ang nagaganap sa aming dalawa ni Ryan.
Mahaba ang gabi, subalit nais ko pang tumagal sana ang gabing ito…

Isang tunog mula sa aking relo ang nag pamulat sa akin, nahimbing marahil kami ni Ryan matapos ang aming ginawa. Nakayakap pa ang hubad nyang katawan sa akin. Sinipat ko ang aking relong ipinatong sa side table ng kama. Alas-dose na ng gabi… hudyat ng pagbabagong petsa, pagbabago ng aking buong pagkatao.

 


Ika-6 ng Hunyo, 2008:
Si Ryan, labing-pitong taong gulang, lalaki… estudyante


Ako, dalawangpu’t dalawang taong gulang, bakla… guro!







Gusto mo bang paglaruan? sige paglaruan mo lang. -Ryan-
 

-Itutuloy-

2 komento:

  1. Kaibigan... hanga akO sa kuwentOng iyOng ibinahagi sa amin mga kasamahan mO, gabi bagO sumapit kaarawan ninyOng parehO... naganap ang mga sandali na dadalhin ninyOng dalawa habang kayO ay nabubuhay. Hangad ko lamang kaibigan sana ay magkrus muli ang inyOng landas ni Ryan. Hindi natin alam ang bukas. Napagandang karanasan iyong inilahad... susundan ko susunod na kabanata. Nagmamahal, Raiajen

    TumugonBurahin
  2. Thank you sa pagbasa at sa comment... Raiajen! sa mga susunod na araw ay akin ng tatapusing isulat ang kabuohan ng kwento namin ni Ryan... Muli Salamat!

    TumugonBurahin